Përgjatë historisë së Rusisë, carët kërkuan mënyra për të dominuar atë që ata e quajtën “vendin më të afërt jashtë” të perandorisë së tyre të përhapur.
Në botën e sotme, pushtimi i paligjshëm i Presidentit Vladimir Putin në Ukrainën fqinje ndjek një hark strategjik. Nëse ai fiton, është logjike që ai do ta kthejë vëmendjen te Moldavia, ndalesa e radhës në rrugën drejt Evropës Lindore dhe këtu një enklavë separatiste ruse, Transnistria, tashmë është e pushtuar nga Rusia, shkruan “Bloomberg”.
Por është dhe një tjetër target shumë tërheqës aty pranë: Ballkani Perëndimor. Shtrirja e trazuar e territorit në juglindje të Evropës përfshin katër anëtarë të qëndrueshëm të Organizatës së Traktatit të Atlantikut të Veriut: Kroacinë, Shqipërinë, Malin e Zi dhe Maqedoninë e Veriut.
Por Kremlini i ka sytë tek të tjerat: Serbia, Kosova dhe kombi etnikisht i ndarë i Bosnjë-Hercegovinës. Si mund të kërkojë Putini të zgjerojë ndikimin rus dhe të minojë angazhimin e Organizatës së Traktatit të Atlantikut të Veriut dhe Bashkimit Evropian në këtë cep të rëndësishëm të Evropës?
E njoh mirë këtë terren që nga ditët e mia në NATO dhe si komandant i përgjithshëm ushtarak amerikan në Evropë. Para kësaj, kam shërbyer në luftërat ballkanike të viteve 1990 si kapiten i një destrojeri në brigjet e Serbisë, duke zbatuar një bllokadë armësh kundër regjimit të saj agresiv. Gjatë viteve, kam takuar shumicën e liderëve të lartë në rajon, duke përfshirë presidentin serb Aleksandër Vuçiç, ish-presidenten kroate Kalinda Grabar-Kitaroviç dhe Milorad Dodik, udhëheqësin aktual të Respublika Srpska (pjesa etnike serbe e Bosnjës).
Në vazhdën e shpërbërjes së Jugosllavisë, luftërat tepër të përgjakshme ballkanike midis 1991 dhe 2001 vranë qindra mijëra civilë (8,000 burra dhe djem myslimanë, për shembull, u masakruan në Srebrenicë në korrik 1995). Tensionet mbeten midis katolikëve romakë në Kroaci, të krishterëve ortodoksë kryesisht në Serbi dhe myslimanëve në Shqipëri, Kosovë dhe Bosnjë.
Putini po kërkon të përfitojë nga kjo histori e papërfunduar. Ai e di se nëse vendet anëtare të NATO-s tërhiqen përsëri në policimin e një Ballkani të trazuar, ata do të shpërqendrohen nga fokusi i tyre në mbështetjen e Ukrainës.
Ka ende disa mijëra paqeruajtës të NATO-s në Kosovë, një ish-rajon i Serbisë që as serbët dhe as rusët nuk e njohin si një komb të pavarur. Vitin e kaluar, ushtria serbe hyri në gatishmëri të lartë pas trazirave të protestuesve etnikë serbë brenda Kosovës, ku plagosën0rreth 100 ushtarë të NATO-s. Kjo e detyroi aleancën të dërgonte disa qindra paqeruajtës shtesë. Putin po e inkurajon qartë Serbinë që të bëjë presion mbi qeverinë e Kosovës të mbështetur nga NATO.
Ai po punon gjithashtu për të destabilizuar qeverinë e lëkundur të Bosnje-Hercegovinës, e cila është e ndarë në një presidencë trepalëshe të çuditshme me një përfaqësues të secilës prej tre zonave kryesore etno-fetare. Aktori politik më me përvojë është Dodik, i cili është i lidhur ngushtë me Moskën. Edhe një dekadë më parë, ai më thoshte për nevojën e shkëputjes së Republika Srpska, e cila do të shkatërronte në mënyrë efektive vendin. Prapa kësaj përputhet me atë të Serbisë, duke krijuar një shtet më të madh serb, të cilin Putini do ta miratonte me kënaqësi.
Siç ka thënë kundëradmirali në pension Mark Montgomery, i cili ishte oficeri i planeve të mia në Komandën Evropiane të SHBA-së: “Kjo është e njëjta sfide me të cilën u përballëm një dekadë më parë – Putin përfiton nga trazuar tenxheren diku tjetër në Evropë, duke u përpjekur të dobësojë besueshmërinë e NATO-s, dhe na largojë ne vëmendjen nga mbështetja e Ukrainës.”
Për fat të mirë, Perëndimi ka opsione. Për momentin, ideja e vendosjes së batalioneve të NATO-s në Ukrainë nuk ka gjasa. Kështu rritja e nivelit të trupave të dislokuara në Kosovë tani, dhe përpjekja e trazirave që Putin po përpiqet të nxisë, është e mundur dhe ka kuptim strategjik.
Ky do të ishte shembull i një ndarjeje efektive rajonale të përpjekjeve brenda aleancës: vendet e NATO-s në Ballkan dhe aty pranë (p.sh. Greqia dhe Italia) mund të fokusohen në atë rajon. Anëtarët e Evropës Lindore dhe Nordike mund të udhëheqin në përpjekjen e Ukrainës. Vendet e mëdha në perëndim – Franca, Gjermania, Britania e Madhe dhe SHBA – kanë burime të mjaftueshme për t’u përfshirë në të dyja.
Krahas forcave të stabilizimit, NATO duhet të jetë e ndërgjegjshme për përdorimin nga Rusia të të ashtuquajturës luftë hibride. Putini është i mirë në përdorimin e mediave sociale, fushatave të dezinformimit dhe propagandës pro-ruse për të krijuar tensione jashtë kufijve të tij. NATO duhet të përdorë rrjetet e veta të informacionit për të ekspozuar dhe kundërshtuar këto narrativa të rreme. Nëse rusët vendosin të ngrisin para, ata mund të përdorin sulme kibernetike kundër rrjeteve të energjisë dhe objektivave të tjera jetike në Kosovë dhe pjesët joserbe të Bosnjës. Kjo do të krijonte konfuzion dhe do të rriste pakënaqësinë sociale. NATO mund të sigurojë sisteme më të mira të mbrojtjes kibernetike për aleatët dhe miqtë e Ballkanit.
Së fundi, ka stimuj ekonomikë që mund të kundërshtojnë angazhimin rus. Serbia kërkon dëshpërimisht anëtarësimin në BE, ashtu si Bosnje-Hercegovina. Udhëheqësit e tyre duan të jenë në gjendje të angazhohen me Perëndim dhe të shmangin sanksionet. Ambasadori serb në SHBA ka shkruar së fundmi një letër duke pretenduar se Serbia kërkon vetëm paqe. Serbët mund të tregojnë se janë të sinqertë duke refuzuar manipulimet e Putinit dhe duke lënë Perëndimin të qëndrojë i fokusuar në sfidën e saj më të madhe: Luftën imorale të Rusisë në Ukrainë.
