Kryeministri Edi Rama ka reaguar edhe njëherë për atë që ndodhi gjatë një prononcimi për shtyp jashtë selisë rozë me një prej gazetareve të pranishme.
Bëjmë me dije se gazetarja pretendon se u cenua fizikisht nga kreu i qeverisë.
Përmes një reagimi në rrjetin social “X”, Rama iu përgjigj një artikulli të Politico.eu, ku shkruhet se “kryeministri shqiptar refuzon të kërkojë falje pasi shtyu gazetaren që pyeti për projektin e Jared Kushner”.
Rama u shpreh se për të etiketuar një gjest të pafajshëm, siç ishte sipas tij, një prekje miqësore mbi supe pas një bisede normale me shtypi, fillimisht si “agresion” dhe më pas si “frikësim”, pa kërkuar mendimin e dhjetëra gazetarë të pranishëm, të cilët mund të dëshmonin drejtpërdrejt ngjarjen, jo vetëm që nuk i servirin të vërtetës, por edhe tregojnë mungesë respekti ndaj viktimave të vërteta.
Ai u shpreh se është krenar që drejton një komb ku përpara mandatit të tij gazetarët përballeshin me plumba të vërtetë, dëmtime fizike, frikësime dhe ngacmime sistematike.
Reagimi i plotë:
A duhet të funksionojë kështu informacioni dhe e vërteta?
Për të etiketuar një gjest krejtësisht të pafajshëm, si një prekje miqësore mbi supe pas një bisede normale me shtypin, ku të gjitha pyetjet u përgjigjën pa asnjë mungesë durimi, fillimisht si “agresion” dhe më pas si “frikësim”, pa kërkuar mendimin e dhjetëra gazetarë të pranishëm, të cilët mund të dëshmonin drejtpërdrejt ngjarjen, jo vetëm që nuk i servirin të vërtetës, por edhe tregojnë mungesë respekti ndaj viktimave të vërteta të agresionit dhe frikësimit në fushën e sotme të gazetarisë.
Për më tepër, kur një interpretimi mashtrues krejtësisht i jashtëzakonshëm i një videoje i jepet më shumë peshë sesa rrëfimeve të gazetarëve të shumtë dhe kryesisht femra që dëshmuan sulmin e pretenduar, por nuk u pyetën fare për të, sensacionalizmi ka përparësi mbi saktësinë.
Duke i shtuar spektaklit, paraqitet edhe pretendimi krejtësisht i pabazë se ky akt i supozuar i frikësimit është provokuar nga pyetjet në lidhje me një projekt që përfshin një të afërm të Presidentit Trump.
Ja çfarë mund të them:
Së pari, unë krenohem që drejtoj një komb ku, përpara mandatit tim, gazetarët përballeshin me plumba të vërtetë, dëmtime fizike, frikësime dhe ngacmime sistematike. Që nga marrja e detyrës, ka pasur një ndryshim të dukshëm në sigurimin që ata ta bëjnë punën e tyre pa ndonjë problem real, edhe kur pak prej tyre përfshihen vazhdimisht në lajme të rreme, akuza të rreme dhe sulme ndaj familjes sime ose e njëjta gjë për anëtarët e tjerë të kabinetit apo parlamentit.
Së dyti, duke pasur një prejardhje të mirënjohur në llogoren e folësve të lirë, kur liria e fjalës mund të më kushtonte jetën time, unë kam pasur kurbën time të të mësuarit për t’u bërë i durueshëm edhe përballë gazetarëve ndonjëherë ofendues joetikë. Asnjëherë asgjë fizike për hir të Zotit, por atyre u janë dhënë disa përgjigje troç jodiplomatike, të cilat për arsye të mira nuk e ndihmuan realisht reputacionin tim midis mbrojtësve dhe raportuesve të shtypit të lirë. Gjithsesi prej shumë kohësh ndonjë prej tyre ka ndodhur dhe angazhimi im për komunikim të drejtpërdrejtë, transparent dhe të respektueshëm ka udhëhequr vazhdimisht ndërveprimet e mia me gazetarët, pasi e njoh plotësisht rolin e tyre vendimtar në informimin e publikut.
Sa i përket kësaj narrative të pavend të “grushtit”, “shtytjes”, “goditjes”, “agresionit”, “frikësimit” (dhe karakterizimeve të tjera të ndryshme të një përkëdhelie miqësore gjatë largimit nga pika e shtypit) që duket se ka marrë një jetë prej e tij, duket se nuk më ka mbetur asnjë mënyrë veprimi për të ndikuar.
