Ishte “përbindëshi” i manastirit. Njerëzit talleshin me të, e quanin Kuazimodo. Përgjigja e tij ishte heshtja dhe të qarët në një cep ku askush nuk mund ta shihte. Franck Ribery kishte tashmë më shumë se njëqind të qepura në fytyrën dhe historinë e tij.
Një aksident automobilistik e kishte dërguar në prag të vdekjes në moshën 2-vjeçare. Më parë, kur lindi, prindërit e tij biologjikë e kishin braktisur në manastirin e murgeshave, që e morën nën përkujdesje. Askush, përveç tij, nuk e dinte aftësinë apo virtytin që kishte: ta luante topin më mirë se të gjithë. Po kështu kishte një këmbëngulje që nuk i përshtatej me trupin e vockël.
Ai mësoi nga dhimbja dhe vrazhdësia me të cilën e përballi jeta qysh shumë herët. Jeta e tij u bë një luftë, kapërcim midis pengesave të shumta. Tri dekada pas braktisjes së tij, në vitin 2013, UEFA e shpalli më të mirin nga të gjithë futbollistët në Europë.
Po, po; Ribery, ai fëmija i braktisur, i shndërruar në yll universal futbolli, mundi Lionel Messin dhe Cristiano Ronaldon. Në mes, mes atyre ditëve të guximshme dhe një gare dritash, ai ndërtoi veten pavarësisht gjithçkaje dhe të gjithëve.
Fytyra e tij tregon ashpërsinë që kaloi. Kjo është arsyeja pse Ribery kurrë nuk deshi të bënte asnjë nga ato operacionet plastike që përpiqeshin të fshihnin gjurmët. Ai shpesh thotë se ato vështirësi farkëtuan personalitetin e tij.
Fati solli pseudonimin e tij të pashmangshëm: viti i lindjes së tij, 1983 korespondonte me prodhimin e “Scarface”, filmit me regji të Brian De Palma, me protagonist Al Pacino. Dhe tani, bota e futbollit e njeh Ribery edhe me atë emër të lindur nga plagët e tij.
Në fëmijëri ishte një përbindësh i përbuzur; më vonë super yll i Bayern Munich dhe kombëtares së Francës, që shkatërronte këdo që i dilte përpara në futboll. Si futbollist u bë një përbindësh i pandalshëm për çdo mbrojtje kundërshtare.
Atë e dëbuan nga manastiri për shkaqe indisiplinimi. Ribery donte të “fluturonte” i lirë, gjithsesi. Ai preferoi të luante futboll në rrugët e pambrojtura të Boulogne-sur-Mer, në Francën veriore. Një çështje tjetër fati; ai nuk mund të kishte lindur askund tjetër në Francë.
Rajoni i Pas de Calais, siç portretizohet në filmin “Mirësevini në Tokën e Çmendurisë”, është një vend i realizmit magjik, i superheronjve të keqkuptuar, i të çmendurve të çmuar. Dhe atje, në ato ditë kur futbolli profesionist dukej si distancë e padurueshme, Ribery punonte si murator për pak para. Ai po ndërtonte të tashmen, por mbi të gjitha të ardhmen.
Ribery hodhi hapat e tij të parë si futbollist tek Union Sportive de Boulogne Côte d’Opal, ekipi i lagjes së tij. Ai start ndryshe po e largonte nga tullat dhe çimentoja. Luajti dy vite në atë klub, më pas kaloi pa çudi nëpër Alès, Brest dhe Metz. Në vitin 2004 u transferua në Turqi, me fanellën e Galatasaray. Kapërcimin e parë madhor e bëri vitin e ardhshëm, teksa u rekrutua nga Olimpiku i Marsejës.
Aty u dallua dhe u thirr për herë të parë në ekipin kombëtar të vendit të tij, me të cilin është nënkampion i Botërorit të Gjermanisë. Pas dy sezoneve të mira, ai gjeti ekipin e tij më të mirë në botë: Bayern Munich. Ribery mbërriti atje në vitin 2007 dhe që atëherë nuk reshti së fituari dhe të qeni vendimtar. Fitoi 11 tituj në 6 vite me bavarezët, duke përfshirë Superkupën Evropiane kundër Chelsea dje tripletën historike sezonale (Champions League, Bundesliga, Kupa e Gjermanisë).
Në jetën e Franck ka një personazh kyç: gruaja e tij, Wahiba Belhami. Gazetari Alvaro del Río shkruante ditët e fundit në gazetën “La Razón” të Spanjës: “Pa të, e ardhmja e Franck Ribery do të ishte shkruar me ngjyra të tjera. Karriera sportive e futbollistit të turbullt francez me siguri do të kishte marrë rrugë të tjera. Dhe madje mund të kishte dalë nga shinat.
Vahiba, gruaja e tij, nuk është vetëm ndjekësja e parë dhe më besnike. Gjithashtu, ajo është shtylla e nevojshme e ish-lojtarit. Ato njihen që në ditët e vështira të adoleshencës, në Boulogne. Nga dashuria, ai u konvertua në fenë myslimane dhe madje ndryshoi emrin e tij: për Islamin ai është Bilal Jusuf Muhamed.
