Krimet kundër njerëzimit nuk parashkruhen kurrë. Historia e drejtësisë, pas qindra dhe mijëra viteve, tregon atë siç kanë ndodhur.
Jo më pak se 5000 shqiptarë, kryesisht të rinj, u turpëruan, u shkundën pa ujë, dhe u ndanë nga udhëtimi i tyre i mundimshëm nga Prizereni në Shkodër. Gjatë udhëtimit, ata që sëmuret nuk i shëruan, por expedita serbe i vriste. Ata që largoheshin nga karvani i vdekjes për të strehuar në Shqipëri për të shpëtuar jetë, Policia Sekrete e Enverit i vriste. Por sa arritën në Tivar për t’u udhëtuar për Trieshtë, nga forcat partizane serbe u çarmatosën dhe të gjithë u ekzekutuan barbarisht. Pa e ditur se atje albanofobët serbë i kishin dërguar për të vdekur.
Deti ndryshoi ngjyrën nga e kaltërta në e zezën e tmerrshme të gjakut të masakruarve shqiptarë. Nga largë dukeshin plisat e bardha që notonin bashkë me gjakun dhe trupat e atyre djemve shqiptarë që u vranë pa besë në një mënyrë mizore nga forcat serbe partizane në Tivarin e mallkuar, duke lënë shumë nëna me zemra të thyera për vdekjen tragjike të bijve të tyre që nuk i panë më kurrë. Dhe jetuan me dhibje në shpirt pa e ditur kurrë se ku përfunduan trupat e tyre. Duke mos qenë në gjendje të varrosin një lule për t’u dërguar, për t’i kujtuar dhe nderuar!
Këtë ngjarje tragjike e bënë edhe më të trishtueshme fakti se asnjë nuk është denuar për një krim kaq makabër kundër njerëzimit, edhe pse shteti shqiptar, Shqipëria, edhe tani mund ta padisë shtetin e Serbisë si trashëgimtarinë e ish-Jugosllavisë, pasi që krimet e luftës kundër njerëzimit, sipas Drejtësisë Ndërkombëtare, nuk parashkruhen kurrë.
